ბავშვისთვის სმენის დაზიანების დიაგნოზის დასმა, მშობლის ძლიერ განცდებს შეიძლება უკავშირდებოდეს, ხოლო ზოგისთვის, შოკის მომგვრელიც იყოს. თუმცა, მშობლებმა უნდა იცოდნენ, რომ მათი შვილი გააკეთებს იმ ყველაფერს, რასაც სმენის მქონე თანატოლები აკეთებენ. ბავშვი გამოხატავს სითბოს და სიხარულს, ითამაშებს, წავა სკოლაში, შეიძენს მეგობრებს, დაკავდება სპორტით და გაიზრდება ბედნიერ, დამოუკიდებელ ადამიანად. სმენის დაზიანების მქონე ბავშვმა სრულყოფილი ცხოვრებით რომ იცხოვრებს, მას პირველ რიგში ოჯახის წევრების მხარდაჭერა დასჭირდება, რადგან ბავშვისთვის ბედნიერი და წარმატებული მომავლის შექმნას თავად მშობელი იწყებს.
მშობლობა, დიდწილად, მშობლებსა და ბავშვს შორის ეფექტურ კომუნიკაციაზეა დაფუძნებული. სმენის დაქვეითების მქონე ბავშვს ისევე სჭირდება ოჯახის წევრებთან კომუნიკაცია, როგორც სმენის მქონე ნებისმერ ბავშვს და თუ ბავშვთან ურთიერთობაში მთელი ოჯახი მონაწილეობს, ის თავს გრძნობს ოჯახის მიღებულ და სრულფასოვან წევრად. თუმცა, მშობლებმა შესაძლოა აღმოაჩინონ, რომ სმენის დაქვეითების მქონე შვილთან კომუნიკაცია მათთვის გამოწვევაა. ამავდროულად, კომუნიკაცია შეიძლება შედგეს მიუხედავად იმისა, თუ რომელი ენაა გამოყენებული თუ ის ბავშვისთვის არის გასაგები, შინაარსიანი და გამოიყენება ბავშვის უახლოეს გარემოში.
აღსანიშნავია, რომ მშობლების დაახლოებით 90%, რომელთაც ჰყავთ ყრუ შვილი, არ სწავლობს ჟესტურ ენას, მაშინაც კი, თუ ეს ბავშვთან კომუნიკაციის ძირითადი საშუალებაა. ზოგისთვის ჟესტური ენის სწავლა რთული შეიძლება იყოს, ზოგისთვის მიუღებელი, ხოლო ზოგმა, შეიძლება არც კი იცოდეს ამის მნიშვნელობა. ზოგიერთი მშობელი სწავლობს მხოლოდ ბაზისურ ჟესტურ ენას (მაგ.; საყოფაცხოვრებო შინაარსის ჟესტები), რაც გარკვეული ასაკის ბავშვთან კომუნიკაციისთვის შესაძლოა საკმარისი იყოს, მაგრამ ბავშვის ასაკის მატებასთან ერთად, არასაკმარისი ხდება, რადგან მოზარდთან კომუნიკაცია სულ უფრო მეტად ხდება დამოკიდებული ენაზე. ჩვეულებრივ, ბავშვის მიერ ენის ათვისება სწრაფად ხდება თუ მისთვის ხელმისაწვდომია ჟესტური ენაა და 4-5 წლის ბავშვმა იცის უფრო მეტი ჟესტი, ვიდრე მისმა მშობლებმა. შედეგად, მშობლები უბრუნდებიან მათთვის დომინანტურ ენას, ზეპირ მეტყველებას, რათა აღიდგინონ კონტროლის გრძნობა.
90% ყრუ ბავშვებისა, უჩნდებათ სმენის მქონე მშობლებს
90% მშობლებისა, რომელთაც ჰყავთ ყრუ შვილები, არ ფლობენ ჟესტურ ენას
ამრიგად, სმენის მქონე ოჯახებში დედა-შვილის კავშირის ადრეული განვითარება, რომელიც აუცილებელია ბავშვის მიერ საკუთარი თავისადმი პოზიტიური გრძნობების ჩამოსაყალიბებლად, ხშირად ფერხდება სმენის დაზიანების მქონე ბავშვის კომუნიკაციის სირთულით. ეს დაბრკოლება აყალიბებს ციკლს, სადაც მშობლები იმედგაცრუებულნი არიან, რადგან მათ არ შეუძლიათ ბავშვთან ეფექტური კომუნიკაცია და ბავშვი ამ იმედგაცრუების ინტერნალიზებას ახდენს. შედეგად, სმენის დაზიანება იწვევს ფსიქოლოგიურ „დაზიანებას“, რაც პრობლემურ ქცევაშიც შეიძლება აისახოს. სიყრუე ან სმენის დაქვეითება პირდაპირ არ განაპირობებს ბავშვის დაბალ თვითშეფასებას, მაგრამ კომუნიკაციის შესაძლებლობა, გავლენას ახდენს მის თვითშეფასებაზე.
შეიძლება გაჩნდეს კითხვა, თუ რატომ არ შეიძლება მშობელმა და ბავშვმა უბრალოდ მეტყველების ბაგეებიდან წაკითხვის გამოყენებით დაამყაროს კომუნიკაცია. გასათვალისწინებელია, რომ ბაგეებიდან კითხვა ძალიან რთულია და საუკეთესო „მკითხველიც“ კი, ხშირად გამოცნობით იგებს სიტყვას. ქართული ენის დიდი ნაწილი უხილავია ადამიანის თვალისთვის, რადგან ბგერების ნაწილი თვალისგან მოშორებით, ჩვენს პირში წარმოითქმის და არა ტუჩებზე. შესაბამისად, სიტყვის ბაგეებიდან წაკითხვა რთულია (მაგ., სიტყვები "კი", "ხინკალი"). გარდა ამისა, ბევრი ბგერა ჩვენს ტუჩებზე ერთმანეთს ჰგავს. ზოგი ადამიანი ბუნებრივად არის ნიჭიერი მეტყველების ბაგეებიდან კითხვაში, მაგრამ ადამიანების უმეტესობა, ხელიდან უშვებს მნიშვნელოვან ინფორმაციას ამ გზით კომუნიკაციისას.