დაბადებიდან ბავშვი მის გარშემო არსებული სამყაროს შესამეცნებლად და მასთან ინტერაქციისათვის, სხვადასხვა შეგრძნებას იყენებს, რომელთა შორის სმენას ერთ-ერთი ცენტრალური ფუნქცია აკისრია. სმენის საშუალებით ბავშვს ესმის გარემოში არსებული ხმები, საუბრები. ადამიანების უმრავლესობა აუდიტორულ-ორალურ კომუნიკაციას ამყარებს და შესაბამისად, სმენის სისტემის გამართულ ფუნქციონირებას კომუნიკაციისთვის კრიტიკული მნიშვნელობა აქვს. სხვებთან კომუნიკაციის შედეგად, ბავშვს უვითარდება ენობრივი უნარები და მეტყველება. სხვების მეტყველების გარდა, ბავშვს ესმის საკუთარი ვოკალიზაციები და შეუძლია თავისი ხმის და მეტყველების კონტროლი. სმენას, დამცველობითი და გამაფრთხილებელი ფუნქციაც აქვს - ბავშვს ესმის მოახლოებული მანქანის, სხვადასხვა სიგნალის ხმა, დაძახება.
ზრდასა და სმენის სისტემის განვითარებასთან ერთად, ბავშვი სწავლობს საკუთარი სმენის მართვას და უვითარდება უკეთესი მოსმენის უნარები. მას შეუძლია ერთი ხმოვანი სტიმულიდან ყურადღების მეორე სტიმულზე იოლად გადატანა, მეორეხარისხოვანი აუდიო სტიმულების, ფონური ხმების გაფილტვრა და სამიზნე სტიმულზე კონცენტრირება, რაც ეხმარება მას სწავლასა და ცოდნის მიღებაში.