ვინაიდან ტიკი არის უნებლიე, არაპროგნოზირებადი და ზოგიერთ შემთხვევაში საზოგადოებისთვის/სოციალურად მიუღებელი ქცევის ფორმით ვლინდება (უცენზურო სიტყვა, ჟესტი), ეს ტიკის მქონე ინდივიდს უქმნის გარკვეულ ემოციურ სირთულეებს - განიცდიან სტრესს და საკუთარი თავით იმედგაცრუებას.
ტიკები სხვადასხვა გარემოში სხვადასხვანაირად აღიქმება. განსაკუთრებით მრავალგვარ ინტერპრეტაციას უკეთებენ ტიკებს ბავშვების შემთხვევაში. მაგალითად, მასწავლებელმა შესაძლოა ჩათვალოს, რომ ბავშვი აღნიშნულ ქცევას მის გასაბრაზებლად, ან გაკვეთილის ჩასაშლელად ავლენს. მშობელმა შესაძლოა გადაწყვიტოს, რომ ის შეძლებს ბავშვს გააკონტროლირებინოს ტიკების სიხშირე და ხშირი შენიშვნის მიცემით “დაეხმარება” მას.
თანატოლების მხრიდან შესაძლოა, ბავშვი ჩაგვრის ობიექტად იქცეს. უცხო პირების მხრიდან კი ხშირად ტიკების გამოვლენა ზედმეტ ყურადღებას ან ფიზიკურ განრიდებას განაპირობებს. ყველა შემთხვევაში, ბავშვი განიცდის შფოთვას. თვლის, რომ სხვებისგან ნეგატიური ნიშნით განსხვავდება. აღნიშნული პრობლემის გამო, ტიკური აშლილობის მქონე ბავშვებს, ისევე როგორც მოზრდილებს შესაძლოა, შეექმნათ სოციალური ადაპტაციის, თვითშეფასების, საქმიანობის შესრულების თუ აკადემიური მიღწევის სირთულეები.